Vanmiddag fietste ik door weilanden en voelde me gedragen door de wind. Een ander zou misschien zeggen dat de wind zijlings op haar inbeukte. Maar iets met die wind en het schrale licht dat bijna op zonnestralen leek, terwijl we die toch echt al een paar weken missen, voelde betoverend, spoorde me aan op ontdekkingstocht te gaan en een weg naar huis te nemen die ik eerder nooit probeerde. Heel passend bij de tijd van het jaar. Het was overigens een enorme weg om, zo bleek, maar wel een mooie. Soms moet je een omweg durven nemen en genieten van het uitzicht.
Het zijn echt de donkere dagen voor de kerst, voor de winterzonnewending. De hele wereld lijkt naar binnen gericht en in ruste. En zelfs de mensen lijken eindelijk pas op de plaats te maken.
En toch, als ik op mijn hurken in mijn tuin zit, zijn daar nog steeds bloemen. Niet de overvloed van de zomer, misschien daarom nog ontroerender. De klaproos die me troost biedt bij verdriet. De goudsbloem die me eraan herinnert goed voor mezelf en mijn naasten te zorgen. De juffertjes-in-t-groen, de Mexicaanse margrietjes en de vergeet-mij-nietjes, die me er letterlijk eraan herinneren dat het weer lente zal worden. Ze zijn hier, aan het einde van het jaar en houden dapper stand tot ze het stokje aan de eerste sneeuwklokjes kunnen overdragen. Lieve lezers, ik wens jullie fijne feestdagen en een prachtig nieuw jaar.
Member comments