Een paar jaar geleden schreef ik mij in voor twee volkstuinen. Eén hier om de hoek en één iets verder weg. Wat is nu een kwartier fietsen, dacht ik enthousiast, toen ik op de aanmeldknop drukte. Voor de volkstuinen om de hoek is een járenlange wachtlijst, deze iets verderop kwam deze week met verrassend nieuws: ze hadden meerdere plekken beschikbaar.
En zo fietste ik afgelopen vrijdag een kwartiertje naar de sportvelden waartussen een prachtig en groot volkstuinencomplex verstopt ligt. Een oudere dame liet mij meerdere tuintjes zien waaruit ik kon kiezen en vertelde over het reilen en zeilen van de vereniging. Super enthousiast zag ik me op een van de tuintjes al helemaal zitten, dit voorjaar. Ik fantaseerde over welke groente ik er ging kweken en wat ik nu aan extra fruitstruiken en -bomen in mijn eigen tuin kwijt zou kunnen.
Maar als je een beetje ervaring hebt in de moestuin weet je, het is ook gewoon veel werk. En in de zomer, zeker als het een week 30 graden of meer is, moet je er bijna elke dag even heen. Gaat me dat echt lukken?
De oudere dame vertelde over hoe zij eerst een grotere tuin in het complex had, maar deze had moeten opgeven omdat het teveel werd. En hoe ze met lede ogen moest aanzien dat haar oude tuin, die ze zoveel jaar met zoveel liefde had verzorgd, compleet verwaarloosd werd. Als ik in de spiegel keek, wist ik dat de kans er best in zat dat dit mij ook zou kunnen gebeuren. Hier, en op dit moment van mijn leven.
Ik zóu dat best kunnen fietsen, ik kán daar een moestuin hebben, ik wíl daar een een succes van maken. Maar zullen, kunnen en willen zijn van die woorden die verbloemen wat je niet zegt: doen en gaan.
Ik heb het niet gedaan en me uitgeschreven van die volkstuinen. Maar ik blijf wel dromen van een tuin in het complex vlakbij de school van mijn kinderen. Ik zie het al voor me, dat ik na hen weggebracht te hebben, daar heen ga om de dagelijkse klusjes te doen, en te oogsten voor ik hen weer ophaal. Ooit en hopelijke sneller dan mijn plek op de wachtlijst doet vermoeden.
Member comments