Steeds meer van mijn moestuinhelden stappen over op meerjarige gewassen, denk hierbij aan aardpeer, eeuwige spinazie, boomui… En ik snap waarom. In deze tijden van klimaatverandering zoeken we naar planten die beter bestand zijn tegen het extreme weer dat we de afgelopen jaren hebben gehad. En eenjarige gewassen kosten veel energie, van onszelf en van de bodem.
Voedselbossen zijn het romantische vergezicht, een hof van Eden waarin we als scharrelmens kunnen voortbestaan.
Begrijp me niet verkeerd, ook mij lijkt het fantastisch om een voedselbos - of voedselbosrand - te kunnen starten en elke dag een maaltijd bij elkaar te scharrelen, naast en met mijn buren en wat buurtdieren. Dat is alleen geen reden om de eenjarigenteelt in het verdomhoekje te zetten. Mijn idee is dat ze naast elkaar moeten blijven bestaan.
Vroeger waren er de meenten, waar iedereen uit mocht wildplukken, jagen, zagen. Daarnaast hadden mensen met een stukje grond, die vol staan met eigen gekweekt voedsel, kruiden en medicijnen. Nu leven we in een tijd waarin elk stuk grond is verdeeld. En voor heel veel mensen betekent dit, dat ze geen grond bezitten en zeker niet voldoende voor het creëren van een voedselbos.
Een voedselbos kan alleen bestaan als mensen langere tijd beschikking hebben over een behoorlijk stuk grond, het duurt immers een aantal jaar voor je uit je voedselbos kunt gaan oogsten. Door de nadruk te leggen op voedselbossen (of industrieel voedsel, waar sommigen de oplossing zien voor klimaatproblematiek) ontmoedig je mensen om gewoon zelf te beginnen. Met een bakje in de vensterbank, met een strook uit hun gazon. Het hoeft niet romantisch en prachtig te zijn, maar toch ook vooral praktisch. Laten we het zó simpel maken dat mensen zichzelf voor gek verklaren dat ze het niet zelf doen.
Zelf voedsel verbouwen maakt onafhankelijker. Met eenjarigen is dat voor bijna iedereen weggelegd. Niet je totale dieet, maar misschien wel alle kruiden voor een dagelijks kopje thee, of misschien wel alle sla, de hele zomer. Of al je sperziebonen. Je cherrytomaatjes.
Een voedselbos brengt daarnaast ook minder voedsel op dan de eenjarige teelt. Door de duizenden jaren heen hebben onze voorouders niet voor niets de eenjarigen doorgekweekt - vaak voortkomend uit de meerjarige verwanten. Eenjarigen bieden een grotere hoeveelheid voedsel. Er zijn interessante onderzoeken naar de calorische inname per voedselsoort, en de meerjarigen schijnen hier wat gustiger uit te komen, maar we hebben een hoop monden te voeden met elkaar.
Dus laten we vooral niet neerkijken op wat de eenjarigen ons (nog) te bieden hebben. Laten we blijven opkomen voor het recht om ons eigen voedsel, dicht bij huis, zelf te kunnen verbouwen. En strijden voor de toegankelijkheid van gezond voedsel voor iedereen.
Member comments