Het is prachtig buiten. Je ziet de herfstzon schijnen en iedereen lijkt er meer van te genieten dan in de lente of de zomer. De warme stralen voelen echt als een cadeautje, ook al fiets je in je winterjas en zijn de kinderen aan het snotteren en de ouders aan het hopen dat ze het volhouden tot de herfstvakantie. De gezaaide wintersla en goudsbloemen zijn kleine plantjes geworden. Ik hoop dat ze het halen en niet opgegeten worden door de enorme populatie naaktslakken en segrijnslakken, die zich ondanks mijn eindeloze rapen, heeft gevormd. En ik begin het ook een beetje op te geven, nieuw jaar nieuwe kansen. Maar misschien zag ik daarom gister een tijgerslak bij mijn groentebed. Ik durfde daardoor de sla uit mijn kleine kasje te halen, waar ze erg toe waren aan meer ruimte, en in de volle grond te planten.
Tijgerslakken zijn een soort agressieve uitsmijters, ze dulden geen andere slakken in hun territorium en eten op wie het toch probeert. Ze schijnen dan weer helemaal niet van jonge blaadjes te houden, perfecte metgezel dus in je tuin.
Maar dat is de theorie, we zullen zien of hij zijn werk serieus neemt. De eerste nacht hebben de slaplantjes overleeft, dat is een goed teken. Weer een mooi voorbeeld van vertrouwen op de natuur. Life finds a way. Alleen jammer dat het eerst een weg vond via mijn hele zomeroogst sla. Ik wil naar buiten, een mooie herfstwandeling maken en genieten van de warme stralen op mijn huid. Hopen dat de juf niet belt dat een van de kinderen ziek is. Maar ook dan, wordt het vast een mooie middag. Wat zei John Lennon daar ook alweer over? Life happens….
Member comments