Ik moest deze week afscheid nemen van een periode in mijn leven. Van lieve mensen, ook. Van iemand die ik heel lang dacht te zijn, al moet ik eerlijk zeggen dat ik haar al eerder heb laten gaan. Ik zat op een bankje dit te overdenken toen er een vrouw naar mij toe kwam, met de vraag of ik even op haar hondje wilde passen. Ze moest het gebouw voor ons in en haar hondje mocht niet mee. Het was een wat angstig hondje en ze wilde haar niet zomaar alleen achterlaten. En zo kwam het dat dat hondje en ik tien minuten samen zaten op dat bankje. Zij nerveus kijkend naar een deur, waar haar baasje doorheen was gegaan, en waar ik afscheid van aan het nemen was.
En terwijl ik geruststellende woorden voor het hondje zocht die naar vertrouwdheid en zekerheid zocht achter die deur, realiseerde ik me dat ik die zekerheid daar niet meer zocht, niet meer nodig had. Ik heb een ander vertrouwen gevonden, in mezelf, en zocht het niet meer achter die deur.
Toen de vrouw terugkwam en we een praatje maakten, bleken we een gezamenlijke kennis te hebben, een oud-collega die ik kende van mijn allereerste begin achter die deur, en om de een of andere reden maakte dat de cirkel extra rond. Ik stond op en liep in de richting van mijn gezin - mijn kinderen die op me af kwamen rennen en mijn man daar achter aan.
Thuis maak ik mijn rondje door de achtertuin, om letterlijk even te aarden. En ik zie het ineens: de sla, spinazie, doperwten en meer, ze slaan aan. De kleine succesjes waar ik de afgelopen week op hoopte. Alsof de tuin me wilde zeggen: je bent op de goede weg. Ik weet niet hoe het vanaf hier verder gaat, maar wel dat ik precies ben waar ik nu moest zijn om de reis te beginnen.
Member comments